به گزارش قدس آنلاین، سپاسگزاری از نعمت های الهی و شکرگزاری به نعمت هایی که خداوند به ما عنایت فرموده از توصیه های قرآن و احادیث معصومین (ع) است. آنچنان که قرآن در آیه 78 سوره مبارکه نحل می فرماید: «به شما چشم و گوش داد، حواس داد باشد که شما سپاسگزاری کنید.»
امام صادق (ع) در پاسخ به اين سؤال كه گرامى ترين مردمان نزد خدا کیست؟ فرمودند: «كسى كه چون نعمتى به او داده شود سپاس بگزارد و هر گاه گرفتار شود، شكيب ورزد.»
امیرالمومنین علی (ع) می فرمایند: «اگر خداوند بندگان خود را در برابر نا فرمانيش وعده عذاب هم نمى داد، باز واجب بود كه به شكرانه نعمت هايش نافرمانى نشود.»
همان حضرت (ع) در تشریح شکر فرموده اند: «شکر، زیور توانگرى است و شکیبایى، زیور گرفتارى»
باید توجه داشت که خداوند عز و جل نیازی به شکر بندگان ندارد بلکه این شکرگزاری برکات و عوایدی را برای شکرگزار همراه دارد.
امیرالمومنین علی (ع) در این باره می فرمایند: «چون خداوند به بنده اى نعمتى دهد و بنده در دل شكر آن نعمت را بگزارد، پيش از آن كه سپاسگزارى از آن را به زبان آورد، مستوجب افزايش آن نعمت گردد.»
امام هادی (ع) نیز می فرمایند: «خوشبختىِ شكرگزارى براى شاكر، بيشتر از خوشبختى او به نعمتى است كه موجب شكر شده است؛ زيرا نعمت متاعى [فانى] است اما شكر نعمت و عاقبت است.»
امام جواد (ع) فرمودند: «هر كس شكر نعمت الهى را به جاى آورد و بيش از آن كه به زبان آورد، مستوجب نعمت بيشترى خواهد شد.»
علی رغم چنین برکات و عوایدی بسیارند آنها که شکر نعمات الهی را به جای نیاورده و متوجه نعمات الهی نیستند.
امام صادق (ع) می فرمایند: «اگر نزد خداوند عبادتى بهتر از شكرگزارى در همه حال وجود داشت كه بندگان مخلصش با آن عبادتش كنند، هر آينه آن كلمه را درباره همه خلقش به كار مى برد؛ اما چون عبادتى بهتر از آن نبود از ميان عبادات آن را خاص قرار داد و صاحبان آن را ويژه گردانيد و فرمود: «و اندكى از بندگان من سپاس گزارند».
امام باقر (ع) فرموده اند: «افزايش نعمت از سوى خداوند قطع نگردد، مگر آن گاه كه شكرگزارى بندگان قطع شود.»
امام جواد (ع) فرمودند: «كفران نعمت خشم صاحب نعمت را بر مى انگيزد، و كسى كه شكر نعمت را به جاى آورد، بيش از آنچه نعمتش بخشيده اى جزايت داده است.»
منابع:
بحارالانوار
میزان الحکمه
تحف العقول
انتهای خبر/
نظر شما